Bir tutam sevgi, biraz da çörekotu.

Normalde bu pozu vermek, sizin ordan gördüğünüz gibi "oooooh sen yan gel yat, kocan da çeksin fotoğraflarını" gibi bişey değil aslında. Öncelikle bi o konuya açıklık getiriyim istedim.

Yayılmak için çok güzel bi park burası, cennetin Ankara'daki şubesi bile diyebiliriz. Gider haftalık oksijenimizi alır, çamura toprağa bulanır, çimlenir eve döneriz her tarafımız pozitif enerji yükleriyle dolu.

Ama işte biraz eğimli bir arazisi olduğu için kan beynine toplanmadan ve ağaçların arasından süzülen güneş ışığı gözlerini kör etmeden düzgün bir açıyla uzanarak poz vermek bildiğin ustalık gerektiriyo. Mesela Erman diyoki "canım bak şu tarafa uzan, oranın ışığı çok güzel". Yatıyorum o tarafa, bi bakıyorum ayaklarım yukarda başım aşağıda. Kalp atışımı gözlerimden hissedebiliyorum, o seviye bi eğim. Yok canım diyorum, ben böyle duramam, şöyle şu tarafa uzaniyim. Bu sefer de Erman deliriyo, neymiş güneş direk yüzüme vuruyomuş, öyle olur muymuş, bana böyle mi öğretmişmiş:)

Yani ben şu pozu verene kadar arkada neler oluyo, sizin ruhunuz duymuyo:)

Sonra bana gelen bazı yorumlar oluyo mesela,

benim de çok güzel fotoğraflarım var ama bloga yükleyince sizinki gibi olmuyo şeklinde.

Şimdi ben bu tür yorumlara dalga geçiliyo gözüyle mi baksam, ciddiye alıp cevaplasam mı bilemiyorum.

Ben ne yaptığımı söyliyim, siz ordan okuyup ya "haa demek böyle yapıyomuş" diye cevabınızı bulun, yada "ulan bu da her soruya cevap veriyo" diye küçük bi eglence ortamı yaratın kendinize:) Karar sizin.

Öyle saatlerce fotoğraf çekip bu işe çok ciddi vakit ayırmıyoruz belki ama ayırdığımız kısıtlı zamanda da bu işi, her yemek tarifinde olduğu gibi, sevgimizi katarak yapıyoruz. Yukardaki örnekte de farketmişsinizdir zaten ne kadar sevgi dolu çekim olduğunu :)))

Fotoğrafları bilgisayara aktardıktan sonra tek tek elden geçirir, renk ve ışık ayarlarıyla oynarım. Öyle bodoslama bloga atmam hiçbirini. Onların hepsi benim bebeklerim çünkü, hepsi ayrı ayrı ilgiyi hak ediyo benim gözümde ^.^

Sonra tam şu an okumakta olduğunuz yazı gibi, fotoğraflarla en alakasız ve aklıma gelen yazıyı yazarım:)

Ama fotoğrafları hep belli bir sırada eklerim postun içine. 5 tane aynı yerde benzer açılardan çekilmiş fotoğrafı üst üste ekleyip okuyucuyu bıktırmanın bir anlamı yok çünkü diye düşünürüm (allahım şu an aşırı kibar gidiyorum, böyle gidersem birazdan bi şiir bile patlatabilirim).

En son üstüne yumurta sarısını sürüp çörekotunu serper, önceden ısıtılmış fırına koyarım:)

Bu kadar basit aslında ❤