Hızır gibi

Çoğunuzun kullandığı bi tabirdir: Hızır gibisin!

Hani en yardıma ihtiyacın olduğu ve çaresiz olduğunu hissettiğin anda mucize gibi bişey olur, alakasız biri bir anda gelip o işini halleder ya, sen de şaşkınlık ve mutluluk içinde "hızır gibisin valla!" diyerek teşekkür edersin o insana.

Halk arasında, insanların karşısına farklı insan kılığında çıktığına, bazen o kişinin karakterini sınadığı, bazen de ona yardım ettiğine inanılan bi karakter aslında Hızır. Aynı zamanda ölümsüzlük suyundan da içmiş bi insan.

Bana her ne kadar batıl görünse de bu durum, insanların birbirlerine karşı "yaptığım iyilik de kötülük de bigün gelir beni bulur" diye düşünerek bile olsa iyi davranmalarına vesile olabilecek bi olgu bu. En azından merdiven altından geçersen ölürsün gibi faydasız ve anlamsız bi inanç değil :)

Küçükken çok iyi hatırlarım, rahmetli annanem "hızırlı" hikayeler anlatırdı. Hikayelerde Hızır genelde başka insan kılığına girer, kapına kadar gelir ve yardım dilerdi senden. Sen onun Hızır olduğundan habersiz, ona kötü davranıp onu geri çevirirsen, bigün mutlaka yardıma ihtiyacın olan bi anda senin de yardımına kimse koşmazdı. Eğer ona yardım elini uzatırsan, bu yaptığın iyilik asla karşılıksız kalmaz, işlerin rast gider ve hep mutlu olurdun. Tabi önemli olan, bu iyiliği yaparken onun kim olduğunu bilmeden, sadece yardıma ihtiyacı olan biri olduğu için ona yardım ediyor olman!

Bunlar aslında insanlara iyiliği güzelliği aşılamak için anlatılan hikayeler bence.

Ben de dün tam buna benzer bişey yaşadım. O kadar içime işlemişki bu hikayeler, sanki onlardan birinin içinde gibi hissettim kendimi.

Antika pazarına gitmek üzere evden çıktım. Pazara giderkenki paçoz halimi göstermek için telefonla fotoğrafımı çektim, arabaya bindim, ha gayret instagramda paylaşmak için uğraşıyorum. Bu arada antika pazarlarına giderken olabildiğince rahat, mümkünse paçoz giymek gerekiyomuş. Öyle takıp takıştırıp giderseniz pazarın en büyük kazığını yemek için de hazır olmalıymışsınız. Hatta öyleki, bir fular yüzünden 1 tane fincan ve altlığına 100tl fark koyan satıcı oluyomuş. Fular takıyosa kesin bunda para vardır mantığı :P

Neyse..

Ben arabada instagramla cebelleşirken, teyzenin biri tam benim hizamda, arabanın bikaç metre yanında belirdi. Minicik, annaneme benzeyen, biraz da tökezleyerek yürüyen bi teyzeydi. 3-5 dakika kadar öylece arabanın içindeki bana baktı. Ben yandan göz ucuyla görüyorum beni izlediğini. Sonra yavaş yavaş yaklaştı ve camı tıkladı. Her ne kadar bana doğru geldiğinden haberim olsa da cama vurunca tırstım tabi.

Yavrum eğer yolunun üstündeyse beni migrosun önünde bırakır mısın? dedi.

Olur tabiki teyze, geç hemen otur şöyle dedim. Arkamdaki koltuğa oturdu. Bi yandan sürekli "yavrum bak benim için yolunu uzatmıyosun diimi? eğer öyleyse ben iniyim" diyip, bi yandan da dikiz aynasından beni izliyodu. Sanki yaşasaydı benim yaşlarımda olacak olan yada yurtdışında yaşadığı için yıllardır göremediği torununa benzetmiş gibi gözleri dolu dolu bakıyodu bana aynadan. Bide üstüne evli ve ailesinden uzakta yaşayan biri olduğumu öğrenince nerdeyse benim için ağlıycaktı :) 2 dakikalık yol boyunca sürekli güzel dileklerde bulundu. Sonra da teşekkür edip arabadan indi, yoluna gitti.

Bu hikaye aslında bu kadar. Günlük hayatta sıkça yaptığımız şeylerden biriydi yani sadece.

Yaşlı birini karşıdan karşıya geçirmek gibi, poşetlerini taşımasına yardım etmek gibi, yerimizden kalkıp ona yer vermek gibi.

Ama bu teyzeyi gördüğüm anda aklıma gelen ilk şey annanemin hikayelerindeki hızır oldu. Yolumu uzatmak pahasına bile olsa onu istediği yere götürmem gerekiyo gibi hissettim. Eğer bunu yapmazsam içim hiç rahat etmiycekti. Filmlerde olsa hazır arkama oturmuşken bi silah yada bıçak çekmesi bile oldukça mümkün olan bu insanı sanki yıllardır tanıyo gibi rahattım. Arabadan indikten sonra arkamdan uzun uzun bana bakması, beni yolcu eder gibi beklemesi de bu durumu tetiklemiş olabilir.

Sanki, halk arasındaki tabiriyle "hızır beni sınamıştı" ve ben sınavı geçmiştim:)

Buda böyle bi anımdır, paylaşmak istedim :)