Şimdi sizin aklınıza Beypazarı kelimesini görür görmez birbirinden sevimli beyaz boyalı ve ahşap çerçeveli evler geldi biliyorum. Sırf bu yüzden şu harabeyle başliyim dedim konuya, ki anlaşılsın olaya farklı bi açıdan bakacağım. Beypazarı diye iki google'lasan milyon tane beyaz ev geliyo zaten, ne gerek varki şimdi onları burda bi yandan, bi sağdan, iki soldan göstermeye. Gir araştır azcık arkadaşım.
Tamam hadi içinizde kalmasın, bütün sokakları daracık, nerdeyse bütün evler böyle beyaz ve kapıları pencereleri de ahşap. Evet o konuda okeyiz. "e ama başlığı beypazarı diye koymuşsun, biz de orda ne yapılır, nereler gezilir, ne yenilir gibi şeylerden gircektin diye düşündüydük" demeyin diye o konuları da sınavda geçebileceğiniz seviyede anlatıcam.
Ben öncelikle hava durumundan konuya girmek istiyorum. Zira bizim gibi aniden karar verip, öğle sıcağının ortasında, anadolunun en kavruk ve kuru topraklarından birinde gezmeye kalkmayın, pişersiniz!
O "aman da ne sevimliymiş bu arnavut kaldırımları, aman da pek güzelmiş bu beyaz evler" diye sevdiğiniz bütün güzellikler, o ultraviyoleleri çatır çatır suratınıza yapıştırır, siz de gölgede yürüyecek yer aradığınızla kalırsınız. Kalırsınız diyorum çünkü bu amca ve benzeri amcalar tarafından bütün kaldırımlar bilfiil işgal edilmiş olup, bütün gölgelik alanlar pazarcı teyzeler tarafından gaflet ve dalalet içinde kuşatılmıştır.
Pinokyosundan palyaçosuna kadar her türlü kukla, oyuncak ve türevlerini, üzerinde marka yazanlarından değil de daha ziyade el emeği göz nuru olarak bulabilirsiniz. Her turistik mekanda olduğu gibi burda da hediyelik eşyada sınır tanımıyoruz. Bodrum'dan Alanya'dan tek farkı ise, yukarda da söylediğim gibi Anadolunun en kavruk, en bagrı yanık bölgelerinden biri olduğundan olsa gerek, turist kazıklama gibi bir kültürün henüz vücut bulamamış olmasıdır. Hangi cafeye, restorana girersen gir, kahvaltı da aynı para, çorba da, tatlı da. O yüzden "yeea buranın en iyi restoranı neresidirki acabaaa, biz orda bilmem ne güveci yiycektik" gibi söylemlere burda yer yok anacım.
Beypazarı kurusu ve susamsız olduğu için kel amcalara benzettiğim ve bu sebeple yiyemediğim simitleri her sofranın sabit değişkenleridir. Tuzluk gibi her masada vardır.
Beypazarı güveci var bide. O da bildigimiz etli pilavın güveçte yapılanı. Bide hoşmerim tatlısı var. Onu da dondurmalı servis ediyolarmış.
Biz bunların hiçbirini yiyemedik, çünkü 3 yıldır su içmemiş gibi sürekli su içme ve paralelde ter atma eğiliminde olan bünyelerimizde bu tarz güveçsel ve şerbetsel eylemlere yer yoktu. Limonlu beypazarı madensuyu neyimize yetmiyodu. O bölgenin deyişiyle: "Soda harareti alırmıştı"
Ama ben bu madensuyu olayının buraya nerden geldiğini de anladım. Adamların olayı tatlı. Baklavasıdır, hoşmerimidir, cevizli sucuğudur, reçelidir, zartıdır zurtudur herşeyleri tatlı, herşeyde bi enerji patlaması ışığı görüyosun.
Yaratıcılıkta da sınır tanımıyoruz tabiki.
80 Gatlı Yemesipek Datlı Ev Baklavası.
Evet üzerinde düşününce bikaç imla hatası, dilbilgisi kurallarına alaycı bi dokunuş, bi vurdumduymazlık seziliyo. O kadar da olsun bence, 80 gatlı demiş teyzem, boru mu?
Teyze demişken bu teyzeyi sizlere tanıtmadan geçmek çok büyük bi eksiklik olurdu. Ben orda teyzelerin yaptığı entarilerden "acaba bikinimin üstüne şu mu olur, yoksa terliğimle bu mu uyar" gibi oldukça hayati konularla cebelleşirken, benim tam teçhizatlı kameramanım cevat kellem sen bu teyzeyi bul, onla sohbete başla. Bi bir elindeki dondurmayı, bi erimesin diye diğer dondurmayı hüpleterek ama senkronizasyonu da bozmadan götürüyo.
Meğer bu teyze ebeymiş, herkes ebe aşağı ebe yukarı diye hitap ediyo kendisine. O da emekli olduğundan beri hayattaki en mühim görevi o dondurmaları bitirmekmişcesine neşeyle ve etrafa gülücükler saçarak yiyo dondurmasını:)
Ablalardan biri hemen cevat kelleye çemkiriyo (o sırada benim de 2 saat elbiselere bakıp bakıp bişey beğenemeden çıkmış olmamın da etkisi var tabi);
- Sen şimdi ebemizin fotoğrafını interinetlere mi goyacan? Vallaha dedesi görürse seni domdom kurşununa tutar.
Erman: Nası yaniiii? Dedesi mi var bu teyzenin?
Abla: Ya ne sandın, dedesi yokmuş gibi bi hali mi varki (burda oldukça ciddi).
Ama teyze o sırada kikir kikir muhabbeti dinliyo, bi yandan gülerken bi yandan da sıcakta folloş olmuş külahtan süzülen dondurma damlalarını yalıyo. Teyzem benim. En son ermana "sen goyunca haber et de biz de bakak" dediğini hatırlıyorum:)
Meğersem burası otantik evleriyle değil, duvar yazılarıyla ünlü bi ilçeymişti (gittiği yerin şivesini hemen benimseyen insan modeli). Her yerde birbirinden özgün yazılar, hitaplar, haykırışlar, yakınmalar, küfürler, falanlar filanlar.
Seni Seviyom! demiş adam, ötesi yok yani. İsim de vermemiş, çünkü o kendini biliyo.
Sanırım bu gezinin en eğlenceli, aslında güldürürken düşündüren, hatta trajikomik yada ona benzer bi kelime varsa o da olabilir, o türden yazısı.
Duvara boylu boyunca yazılmış bir "Çöp Dökmek Yasaktır" uyarısı,
akabinde, buraların çok bilmişinin başkanları tarafından özenle üzeri çizilmiş bir "Dökmek Yasaktır" ifadesi.
Çıkar şimdi, ne kaldı geriye: ÇÖP
Evet olayın boyutu birden değişiyo ve orası bütün mahallenin çöp dökme noktası haline geliyo. Biz bu tezata hem giderken hem de dönerken katıla katıla güldük, o sırada belki farkında olmadan ağlanacak halimize de gülmüş olabiliriz, tam şeyettiremedim o kısmısını.
Her Beypazarına gittiğimizde gördüğümüzden olsa gerek artık yadırgamadığımız, adeta sokak lambaları gibi, kavşaklara ekilen rengarenk çiçekler gibi, yeşil yeşil çöp kutuları gibi, içine girilip sıcak bir annane çorbası içebileceğin ev görüntüsü verilmiş trafolar gibi adeta, bu sokaklarda adım başı terk edilmiş televizyon ve monitor mevcut. Acaba sokak kedileri için mi bırakıyolar, tam olarak amaç nedir o kısmını soracak bi muhattap bulamadık biz, üçtür kafamızda soru işaretiyle dönüyoruz.
En sevdiğim ve her gördüğümde iç geçirdiğim, şimdilerde mumla arayıp bulamadığımız bi görüntü. Esnaflar arası çay kahve eşliğinde yapılan yüksek volümlü muhabbetler. Tabi yukardaki fotografta yüksek volümün tek sebebi, benim kendisine saksağan adını verdiğim ama özünde cinsini bilmediğim kuştur. Amcalar onun sesinin arasından birbirlerinin kelimelerini zor seçiyolar ama buna rağmen birisi de kalkıp "kışşşşttt, hüssss, pişşşşk" diye kuşu kovmuyodu ortamdan. Ben hayret ve dehşet içinde dinledim kuşu, ordan geçerken bile sesi delirtti beni.
Kedi köpek gördü mü orayı hemen doğayla iç içe yapan insanları da hiç anlamam.
Ama kahvaltı yaparken koltugun gölgesine oturmuş alttan "bik bik biaaawww" efekti yapan ve benim çirkin tızıma da oldukça benzeyen bu maymunu bi size de gösteriyim dedim arada. Nedeni yok, güzel de değil evet, hatta dikkatli bakınca tilkiye bile benziyo. Olsun ama sesi çok güzeldi.
Su yeşili bu senenin olmazsa olmazı. Kapılarımızı bacalarımızı bile boyayalım bence, bak ne güzel duruyo ♥
Ve bir terk edilmişlik, bir hayattan bıkmışlık, bir sıcaktan bezmiş ama yine de ne olursa olsun kışın gelmesini istemezmişlik temalı, sen giderken biz dönüyoduk adını koyduğum benzinlikle sözlerimi burda bitiriyorum.
Bence mutlaka bir kez gidip görün Beypazarı'nı. Benim burda "oraya giden geri gelmez" tadındaki anlatımıma bakmayın, öyle olsa 3. kez gidiyo olmazdık diimi, öyle düşün yani.
Kaşınmayın, gün ortasında gitmeyin.
Usturuplu giyinin azcık, her yer kıraathane dolu. Topukluydu, miniydi, yok efendim peplumdu falan unutun. En rahat kotunuzu ve t-shirtünüzü çekin öyle gidin ki gezdiğinizden bişey anlayın. Bayırları ayakkabılarınızı elinize alıp yalınayak yürümek zorunda kalmayın. Taşlar çok sıcak oluyo biliyon mu.
Bu da böyle bi anımdır, paylaşmak istedim.
Yine görüşme ihtimalimiz oldukça yüksek ama, öyle bi his var içimde.
